Terwijl de eerste vliegtuigen weer opstijgen uit Zaventem denk ik aan de stad, die zoveel geleden heeft en maar langzaam herstelt van de geslagen wonden. Zelf woonde ik jarenlang in de wijk van de Beurs waar nu duizenden mensen proberen troost te vinden bij mekaar.
Brussel is altijd het toneel geweest van betogingen en liet, verdraagzaam als ze steeds geweest is, alle slogans passeren van mistevreden mensen die hun boodschap uitschreeuwden naar de wereld. Nu schreeuwt ze op een ingetogen en waardige manier haar droefheid uit. Helaas zal ze haar zorgeloze karakter van weleer nooit meer terugvinden. Daarvoor zijn de dreigingen te hoog en de feiten te zwaar.
Ik herinner mij een avond in Centrum West in Molenbeek, waar ik als piepjong zangertje mijn eerste onvolwassen liedjes naar een vreedzaam en geduldig publiek zong en waar de problemen van vandaag zo veraf leken. Mijn broers liepen toen school in het Vierwindeninstituut in de gelijknamige straat, waar diverse culturen moeiteloos met en naast elkaar leefden. Onze voetbalclub was ‘den Daring’ en Johan Boskamp ons idool. Anderlecht was de vijand en de kampioenstitel een prooi die niemand ons kon afpakken.
Ik herinner mij een wijkagent die bij mij een café-mazout (koffie met cognac) kwam drinken en vertelde over zijn en mijn wijk alsof het één grote familie betrof. Hij stond dichtbij de mensen en kende ze allemaal bij naam en toenaam. Misschien is het dat wat nu ontbreek en heeft men de menselijkheid weggesaneerd en de onverschilligheid gëinstalleerd. Zo lijkt het wel.
Nu is Brussel als haar tunnels, slecht onderhouden, met veel slijtage en ouderdomsverschijnselen waarvan iedereen de schuld op een ander steekt. Het gekrakeel van haar burgemeester klinkt als een aanfluiting op de democratie en als een schrijnend gebrek aan sereniteit over de hoofden van haar bewoners. Hopelijk wordt hij hiervoor ooit electoraal afgestraft. De inwoners verdienen beter!
Oh, Bruxelles ma belle, ik draag je in mijn hart en leef met je mee! Mijn Brussel, ik verlies me straks weer en loop jouw straatjes op en neer. Het zijn jouw duizend armen. Hoe vaak liep ik hier toen gewoon mijn tijd wat te verdromen. Hier kende ik mijn eerste lief, mijn eerste droom , eerste verdriet. Hier voelde ik mij vaak verloren.

Johan Verminnen