Nu ik weer op mezelf teruggeworpen ben door de nieuwe lockdown komt de herinnering aan mijn laatste optreden op 24 oktober mij weer voor de geest. Ik zong er in de prachtig vernieuwde Elisabethzaal samen met o.a. Bart Peeters en Nathalia ten bate van de  Zoo. Nooit zag ik een hongeriger publiek en hongerigere artiesten als toen. Voor een zinderende zaal gaf iedereen het beste van zichzelf voor een dankbaar publiek. Sindsdien volgde de grote stilte, en het ziet er niet naar uit dat we morgen weer op de planken staan. Dat is moeilijk voor een speler Pur sang als ik, die al vijftig jaar in alle uithoeken van dit land optrad.

Op Radio 1 hoorde ik afgelopen zaterdag Jan Delvaux, die een item wijdde aan de Franstalige platen, die ik maakte. Met weemoed dacht ik terug aan een niet zo romantisch kamertje in Parijs waarin ik trachtte één van mijn dromen waar te maken: spelen in dat prachtige land, waar mijn idolen woonden en zongen.

Ik voelde mij als een Flamant rose dans les métros de Paris en logeerde niet ver van de legendarische Olympia. Ik kreeg een kans om het voorprogramma - “en vedette américaine” - van de toenmalige ster Bernard Lavilliers te spelen. De première vond plaats in La Maisonnette de la Radio. Jean Blaute begeleidde mij aan de piano en ik mocht vijf liedjes zingen vóór de grote ster zijn opwachting maakte. Een stem en een piano meer hadden we niet. Toch slaagde de dienstdoende technicus er in om de klank te saboteren. Toen ik de ster om uitleg vroeg antwoordde die ster letterlijk: Je préfère une file, qui chante fausse en avant programme!

We dropen ontmoedigd af en de kans was verkeken. Ik had plots grote honger en dus begaven we ons naar een nabijgelegen Brasserie om troost te zoeken. Ik denk nu nog met spijt terug aan de woorden die de sympathiekste Franse chansonnier (Le ZiZi), die ik ooit ontmoette, en die me zei: Je fais mes tournées selon le Guide Michelin!

Johan Verminnen