De laatste bocht
DE LAATSTE BOCHT
(J. Verminnen)
er is de straat, het plein
het dorpje in de regen
dat maakt je alleen
maar een beetje meer verlegen
net als de reiziger na een lange tocht
die twijfelt voor de laatste bocht
hier liep je weg
op een grijze koele ochtend
weg van die mensen
die je eigenlijk graag mochten
maar hun hartslag was jouw hartslag niet
en hun verdriet het jouwe niet
REFREIN
zal ze blij zijn
als ik thuiskom als een schooier
met lege handen
maar met een hart vol hoop,
zal ze blij zijn
of kijkt ze mij verdrietig aan
met een blik van wat heb jij ons aangedaan
Is dit huis opnieuw
voor mij de goede haven
of gewoon een bed
voor een paar dagen
gaat de reisweg in een wervelkring
is elk eindpunt een nieuw begin
slaap ik hier dan
gewoon mijn roes maar uit
wordt ik weer ontnuchterd
na, na een tijd
ben ik dan liever verder blind
dan bij flarden helderziend
zal ze blij zijn
als ik thuiskom als een schooier
met lege handen
maar met een hart, met een hart vol hoop,
zal ze blij zijn
of kijkt ze mij verdrietig aan
met een blik van wat heb jij ons aangedaan
REFREIN
