Na zoveel jaren werd ik eindelijk nog eens geprogrammeerd in de AB. Het was ontroerend voor mij om nog eens in de heilige tempel der muziek in Brussel te spelen. Het was als thuiskomen in de stad van mijn jeugd. Op de plek, waar Arno zijn helaas laatste optreden gaf, overviel mij een onbeschrijflijk gevoel van dankbaarheid voor al wat het publiek mij gaf in mijn zangers loopbaan. Het werd een zinderende namiddag met mijn orkest in topvorm en met als gasten een uitmuntende Patrick Steenaerts en mijn eigen dochter Pauline. De viering van mijn zeventigste verjaardag kende zo een waardig eindpunt. Overweldigd door een enthousiast publiek reed ik voldaan naar huis, met een warm gevoel en vol trots omwille van de erkenning van het Brusselse publiek. Het was een hoogdag!

Nu wacht ons nog Het Rivierenhof in Deurne en de eerste dag van de Gentse Feesten om de vieringen af te sluiten. Ik ben één van The last standing men van een generatie die het muzikaal landschap in dit land tekende. Met weemoed denk ik terug aan de strijders van het eerste uur zoals Zjef Van Uytsel en Wannes Van de Velde waarmee ik talloze malen samen op het podium stond. Ik ken hun liedjes uit het hoofd en speel ze liefst op ouwe platen, vind ze nog altijd even mooi en noem ze stil mijn ouwe maten.

In het cafetaria van de AB klonk een liedje van Jo Leemans: ‘Que Sera, Sera’ wat zijn moet het zal zo zijn. Mathonet, de vroegere eigenaar van de Ancienne Belgique, een notoir vlamingenhater heeft zich waarschijnlijk in zijn graf omgedraaid, maar soit, het was mooi!

Johan Verminnen