Bij het beluisteren van een nieuwe cover van mijn succesrijke liedje “ Laat me nu toch niet alleen” door een team rond een jongerenzender, gaan mijn gedachten terug naar het jaar ’74 toen ik het schreef.

Het was het lied van de laatste kans, die mij nog geboden werd door mijn toenmalige producer Jean Kluger. Mijn platen verkochten geen meter en een laatste single restte mij nog om mijn waarde te bewijzen.

Op een zolderkamertje boven een lingeriewinkel in Molenbeek liet de jonge Dan Lacksman - toen hulptechnicus in de legendarische Studio Madeleine in Brussel - mij een aanzet horen van een compostie. Samen met pianist Koen de Bruyne voorzag ik een middenstuk, een tekst en een legendarische outro (*) op een vierstemmige synthesizer, die Dan als eerste in dit land bezat. Zo werd het lied “Laat me nu toch niet alleen” geboren met wat ik noem een oerkreet als tekst, want ik zat in nood.

Op een legendarische zaterdagochtend werd het nummer opgenomen met de helft van het orkest van Jess and James, Koen De Bruyne op piano en Francis Goya ( Francis Weyers ) op gitaar.

Mijn producer daagde niet op… Ik laat ze maar doen voor hun laatste plaatje dacht hij vermoedelijk, daarna is het toch gedaan. De gitarist zei me “J’ai oublié ma guitare accoustique, mais je vais faire sonner ma guitare electrique comme une guitare accoustique”. Daar geloofde ik niets van en ik bezorgde hem dan ook een andere gitaar. Ondanks al deze ongelukkige voorvalletjes bleek de sfeer toch magisch te zijn. De hoofdzakelijk Franstalige ritmesectie kweet zich met inzet van haar taak en een regelrechte hit werd geboren. De sound van de Polymoog gaf het lied een uniek klankbeeld en de media pikte het lied dankbaar op en mijn carrière was gered.

Tot vandaag zingt mijn publiek het lied luidkeels mee alsof het om een volkslied gaat. De metselaar fluit het op de stelling, de buurvrouw neuriet het in de keuken! Vele covers houden het lied populair. Zie hieronder een aantal voorbeelden. Toots Thielemans zou gezegd hebben: “ Voilà , Johan, dat is uwe pensioennummero, zoals “Bluesette” de mijne was!”.

Johan Verminnen

(april 2019)

(*) Outro is het einde van een lied of de laatste maten van een muziekstuk.