Kwakkel lijkt mij de beste omschrijving van deze  zomer en van het speelseizoen, dat zich moeizaam op gang trekt na een onrustbarende leegte op mijn agenda. Ik heb reeds een tiental optredens achter de rug, waarbij niet alleen coronamaatregelen maar ook de legendarische zomerregen het publiek teisterde. De meeste van die optredens speelde ik door de financiële beperkingen met mijn trouwe toetsenist Leo Caerts. Met de groep wordt op 4 september gestart in de Roma. De band wordt versterkt door de fantastische gitarist Patrick Steenaerts en ook mijn dochter Pauline werkt mee
 (vader en dochter samen op het podium. Dat belooft!)

Ik schrijf deze blog vanuit Oostende in mijn arendsnest op dinsdagochtend na een zinderend optreden op een vol coronaproof plein op de Paulusfeesten. Het deed me deugd om in mijn tweede thuis Oostende het beste van mezelf te kunnen geven. Wachtend op het beloofde beter weer verblijf ik met mijn vrienden Etienne en Gilberte een paar dagen in “het Brussel met haar voeten in water”.

Ik voel me hier thuis aan de bureautafel, waaraan ik zovele liedjes schreef. Mijn gedachten dwalen af naar Arno, die ik veel beterschap toewens in ”Brussel met haar voeten op het droge”. De ziel en de geest van deze prachtartiest  zweeft voor mij hier overal door de straten. Het lijkt alsof ik in de wind zijn hitsige stem hoor! Het ga je goed lieve collega!

Straks eet ik een verse ‘Ploate’, dat doet me denken aan het ter ziele gegane volksrestaurant “ De stad Kortrijk”, waar de legendarische kok René de plak zwaaide en waar jong en oud, arm en rijk, broederlijk naast mekaar zaten! Ik mis ook nog altijd de Ferry,  die Engeland zo dichtbij bracht en van Oostende een stukje Britse kolonie maakte.

Al drink ik al maanden geen druppel alcohol  meer, toch snak ik naar een Rodenbach met verse Geirnoat,  misschien zondig ik maar een keer en toost ik op deze kwakkelzomer!

Ik neurie dan maar “Ni gris, ni vert, comme à Ostende,  quand sur la ville tombe la pluie“ en verzoen me met de mensen en het weer!

Johan Verminnen