Ik had een oudere broer - overgevoelig en in zichzelf opgesloten - die poëzie schreef, toneelstukken maakte en doodging in bizarre omstandigheden: in een plas water midden in de velden op 30 maart 1984. Iets waar geen krant toen over berichtte.

Hij heeft me als jonge knaap altijd gesteund toen ik mijn eerste probeersels en liedjes schreef. Toen hij in 1969 in Polen studeerde bij de toenmalige theatergrootmeester Jerzy Grotowski, stuurde hij me een brief in verzen dat mij het lied ‘Mijn broer en ik (en mijn andere broer)' opleverde (nvdr op plaat ‘Johan Verminnen’ 1970).

Vandaag ploften er vijf dichtbundels in mijn bus die mijn broer schreef en/of uitgaf, opgestuurd door een mij onbekend koppel. Weer word ik geconfronteerd met een door mij nog altijd niet verwerkt deel van mijn verleden. Toen mijn broer stierf, schreef ik het lied ‘Niemand weet’ dat ik na mijn tournee in zijn sterfjaar nooit meer heb gezongen. Ik bracht het in het programma ‘Zanger zonder meer’ negentig maal terwijl op de achtergrond een foto van mijn broer zich ontrolde. Zo trachtte ik zijn dood te verwerken.

Ik herinner mij een legendarische opvoering van zijn toneelstuk ‘Onbekende bewoners’ in een doodlopend straatje in Jette, met name in de Julien Lahayestraat, waar het publiek vanop straat het gebeuren in het huis met nummer 21 volgde. Ook een theatermarathon waarbij vermoeidheid van de spelers en de invloed daarvan op hun spel onderzocht werd en waaraan ik zelf deelnam in Gent, kwam vanmorgen in mijn geheugen op.

Een vergeten dichter en een door mij nooit vergeten broer waren al een hele dag door mijn geest.

Ik beloof dat ik zijn en mijn lied zal herzingen met hart en ziel opdat zijn gedachtenis nooit voorbij zou gaan.

Johan Verminnen, 8 maart 2017

Voor meer informatie over theatermaker en -schrijver Bert Verminnen klik hier