Op 6 juli werd mijn dochter Pauline mama van een zoon met de naam Boas. Moeder, vader, zoon, oma en opa stellen het goed! De kringloop van het leven voltooit zich, tijd om even stil te staan bij de wonderlijke gang van een mensenleven. Natuurlijk denk ik automatisch terug aan de dag dat Paulientje geboren werd en ik haar liedje schreef. Tranen met tuiten heb ik geweend toen ik haar voor het eerst in mijn armen nam. Daarin verschillen zangers niet van andere vaders.

Emoties genoeg deze maand. Eén van onze beste optredens gaven wij onlangs weg in Molenbeek, op een schaarse zonnige namiddag. Voor een bomvolle zaal van het Karreveldkasteel zong ik de ziel uit mijn longen om mijn verbondenheid met dat stukje Brussel te tonen. Muziek brengt mensen bij elkaar, muziek zalft en geneest. Oh, mijn stad wat zie ik u graag!

Nu wachten nog de Gentse Feesten en het Sint-Baafsplein waar ik middenin het optreden van Jo Lemaire een intimistisch concertje geef waarin mijn stad het onderwerp zal zijn.

Wat ben ik dankbaar voor het leven dat ik mag leiden. OK, Adamo had gelijk toen hij zong: "Ma vie, c'est elle qui m’a choisi, ma vie c'est ni l'enfer, le paradis." Ik besef meer en meer dat ik gelukkig mijn droom ben gevolgd en nooit heb opgegeven. Ik hoop dat Boas - wat in het Hebreeuws ‘sterk’ betekent - dat ook niet zal doen. Voor de rest wacht ik op zijn eerste nieuwjaarsbrief, die mijn pensioentje wat lichter zal maken.

Johan Verminnen

juli 2016