Zal ik gezellig aanzitten aan een feesttafel met Kerst en nieuw?

Zal op klokslag twaalf een ver vuurwerk de hemel inknallen en zal de  paus ons traditioneel op Kerstdag bedanken voor die mooie bloemen? Ik weet het niet. 
Zullen gekke Britten op nieuwjaarsdag bij Trafalgarsquare de fontein induiken en springen Italianen vanop een brug in de Tiber? Ik weet het niet.
Zal de kalkoen en de kreeft mij smaken? Ik weet het niet.
Wat ik weet is dat ik jou gezondheid toe zal wensen en dat ik er naar hunker jou stevig te omhelzen, ja dat weet ik wel. Wat ik weet is dat ik met hart en ziel wil zingen in een nieuw seizoen, ja dat weet ik wel. Wat ik weet is dat ik mij steeds meer eenzaam voel met collega’s, die verdwijnen. Het lijkt wel een slagveld om me heen. Ik voel mij soms als een oud-strijder, un anciën combattant du spectacle.
Ik kom uit een andere tijd en die haalt mij langzaam maar zeker in, ja dat weet ik wel.
Er bestaat immers geen safeticket voor het leven! Ik bel soms lukraak naar kennissen om te vragen hoe het met hen gaat. Dat helpt!
Het feestgedruis is immers niets voor mij, ik heb er een hekel aan. Het leven heeft me al lang geleden gevaccineerd tegen een vals gevoel van vrolijkheid en commercie dat ons deze feestdagen overvalt als een dief in de nacht.
Als je mij vraagt: “ Johan, hoe gaat het?” Antwoord ik jou: “warm en koud.”

Johan Verminnen