Zjef Vanuytsel is postuum ereburger geworden van Huldenberg, waar hij jarenlang in de deelgemeente Neerijse woonde. Op een zonnige zondag begaf ik mij samen met mijn vriend Walter Ertvelt naar de viering van mijn onfortuinlijke collega die veel te vroeg van ons heen ging. Hij, de zanger die ons onsterfelijke liedjes naliet die in ons collectief geheugen gegrift blijven. In zaal Den Elzas die hijzelf nog als architect bouwde, luisterde ik ontroerd naar laudatio’s die vrienden, kennissen en een bevlogen burgemeester over hem hielden. Ik kuste zijn vrouw Lucy en zijn twee kinderen die triest maar trots de herdenking ondergingen. Ik groette er collega’s en bekenden die samen met Zjef een deel van mijn leven uitmaakten in een tijd waarin de kleinkunst hoogtij vierde.

Als apotheose werd op een plein een prachtig beeld onthuld waar de zanger de wolken draagt. Een beeld, gemaakt door een bevriende beeldhouwer. De lokale fanfare blies dan ook haar noten door de lucht naar de weinige wolken die de staalblauwe hemel die dag bevolkten. Iedereen vond het mooi en waardig!

Het was alsof mijn jeugd voorbij reed in een koets, op een zotte morgen in juni. Herinneringen aan ontelbare troubadoursavonden die we samen opvrolijkten voor radio Omroep Brabant, passeerden de revue. Een zware melancholie die ik de hele dag niet kwijtraakte, daalde over mij neer. ‘Tout passe, tout casse, hélas…’ Het beeld blijft en jouw liedjes sterven nooit, Zjef!

Johan Verminnen