Tijdens mijn optreden op 11 juli laatstleden in De Panne is mijn grote zus overleden. Diezelfde namiddag had ik van haar afscheid genomen aan de telefoon. Een gesprek dat ik nooit meer zal vergeten. Sinds ons ma enkele jaren geleden stierf, was zus Estel als een tweede moeder voor mij.

Langzaam raak ik alle referentiepunten kwijt. Iets om even stil bij te staan, iets om even stil bij te worden. Het warm nest waar ik oorspronkelijk vandaan kom, wordt alsmaar kleiner. Terwijl ik mijn kleinzoon zie ravotten in de tuin besef ik dat ik zelf een referentiepunt ben geworden. Voortaan zitten we nog met drie kinderen Verminnen aan tafel: mijn zus Lutgarde, broer Paul en ik. Zo zal het jaarlijkse kerstfeest nooit meer hetzelfde zijn, want er zijn ondertussen teveel lege plaatsen.

Gelukkig zijn er onze kinderen en de kleinkinderen nog die het nest weer groter maken. “We komen en we gaan, zo is ons bestaan, We komen en we gaan, zo zal het verder gaan”, zing ik in één van mijn gloednieuwe liedjes.

Na de hartverwarmende koffietafel, volgend op de ontroerende uitvaartdienst in hetzelfde klein kerkje van Mollem waar ook aan mijn moeder de laatste eer werd bewezen, reed ik terug naar huis. Een verzengende hitte droogde mijn tranen. Ach ja, Johan, de dochters en de zonen, ze worden allen wees. En blijven een beetje meer alleen.

Johan Verminnen
(juli 2018)

Bijgevoegd interview met zus Estel werd in 2011 afgenomen nav ‘Johan Verminnen 60 jaar’

Klik hier om dit interview te zien