Toen ik vanochtend opstond lachte een veld vol zonnebloemen mij vrolijk toe.

Het leek alsof Van Gogh het landschap omgetoverd had in een nieuw schilderij.

Mijn zondags doel was een boottocht met de Sirius op de IJzer en de Ieperlee, een lieflijk kanaal in de buurt van Diksmuide. De schipper is Rudy Strobbe, waarmee ik al jarenlang bevriend ben. Rudy is de vroegere dorpsdrukker uit Langemark. Hij heeft na zijn pensioen zijn jongensdroom verwezenlijkt door de aanschaf van de Sirius waarmee hij nu al jaren de mooiste kanalen van ons land afschuimt om zo de meest poëtische en lieflijke plekjes van ons land te ontdekken.

Het werd een prachtige zondag om nooit te vergeten. We genoten van één van de laatste zonnige dagen van september. Het ranke schip wiegde mij haast in slaap, varend door een ongerept stukje natuur van West Vlaanderen, terwijl de ijzertoren ons vanuit de verte aankeek alsof hij onze Vlaamse inborst wou meten. De wijn smaakte heerlijk in de stuurcabine en de vriendschap deed mij deugd.

Kijken vanop het water naar het landschap geeft je een ander gevoel! Voor mij moet het niet meer zijn. Of het nu zeilen op zee is of dobberen op een afgelegen kanaal, het brengt me tot rust en verzoent me met het leven. Wat dat leven betreft… : de avond voordien, zong ik in een parochiezaaltje in Stekene voor een coronavrij publiek verscholen achter mondmaskers. Toen ze meezongen op het refrein van ‘Mooie dagen’ klonk het koor in sourdine aandoenlijk mooi.  En toch snak ik naar het oude normaal waar je de mensen herkent en de afstand tussen zanger en publiek weer dichter is. Toch een pluim voor de moedige organisatoren, die hun opperste best doen om in deze moeilijke omstandigheden artiesten speelkansen te bieden en het publiek te ontspannen.

Ik kijk ondertussen naar de zonnebloemen in het veld en waan me in de Provence…

Allez Rudy nog één Roseetje!

Johan Verminnen