Stilte als refrein
STILTE ALS REFREIN
(J. Verminnen)
En als het doek gevallen is
en je staat buiten op de straat
met alleen kilte om je heen
eindeloos verward verkeer
als applaus uitgestorven is
en er geen mens is die je mist
omdat de warmte van een huis
en de verveling van de buis
goedkoper zijn als sentiment
dan een lied nog zo potent
dat vertelt over een verdriet
dat je slechts achter woorden ziet
als ze met hart gezongen zijn
en met de stilte
en met de stilte als refrein
En is mijn wagen volgeladen
ben ik alleen met de nacht
die voor m’n koplampen uitschijnt
en m’n gezel tot thuis zal zijn
weg van de spots en mallegijn
en zonder regen zonder mist
ben ik tegen tweeën voor je ’t wist
weer in die warme kring
waar ik met echte vrienden klink
omdat m’n dag weer is geweest
wat hij zo dikwijls is geweest
een beetje eenzaamheid en pijn
en samen sterven met het licht
en doe die instrumentenkist
voor de zoveelste keer weer dicht
