Wit blad
Al heel mijn leven schrijf ik liedjes als een soort dagboek. Achter die songs schuilen ontmoetingen en faits divers. Steeds begint alles met een wit blad, dat soms moeilijk en soms gemakkelijk gevuld raakt al naargelang de inspiratie en het geduld van de schrijver. Tijdens de pandemie, waarin misschien vele collega’s meesterwerken schreven, trad er voor mij een soort blokkade op. De moed en de lust om te schrijven ontbrak mij. Het leek alsof ik geen letter meer op papier kreeg.
Om uit mijn lethargie te geraken, heb ik vandaag een samenwerking opgezet met Wouter Berlaen, een uitzonderlijk en getalenteerd liedjesschrijver en muzikant.
Wonder boven wonder slagen wij er via onze wekelijkse ontmoetingen in om langzaam maar zeker mijn writer’s block te overwinnen. Waartoe onze schrijfsels zullen leiden is nog onduidelijk en vaag, maar ze geven mij moed in deze bizarre en onzekere tijden. Ik besef natuurlijk wel dat een einde van mijn carrière in zicht komt en zou ze graag waardig afsluiten met een eerlijke laatste reeks liedjes. In ieder geval, wat onze samenwerking ook oplevert, mijn dankbaarheid ten opzichte van Wouter is groot. Ik ontdek in hem een fijn mens en collega, en dat voelt goed voor de grote knorpot die ik ben.
Om mijn gemoedstoestand tijdens mijn writer’s block te illustreren, voeg ik de enige tekst die ik tijdens de pandemie schreef, toe aan deze blog. Die heeft als titel -  hoe kan het ook anders – ‘Wit blad’.

Johan Verminnen

Wit blad

Dat wit blad ligt voor mij, en ik staar door het raam. 
Geen letter komt erbij, ik moet het ondergaan.
De schrijver die ik was, lijkt nu wel geblokkeerd.
Alsof de pandemie door hem nooit werd verteerd.

Waar zijn die woorden, juiste akkoorden,
van mooie liedjes die ik schreef?
Waar zijn die woorden, juiste akkoorden,
Waarom komen zij niet weer?

Dat wit blad ligt voor mij, en ik staar door het raam.
Het landschap ligt erbij, om nooit meer weg te gaan.
Alles in harmonie, als één perfect geheel.
Alsof er nooit nog iets aan ‘t vergezicht ontbreekt.

Waar zijn die woorden, juiste akkoorden,
van mooie liedjes die ik schreef?
Waar zijn die woorden, juiste akkoorden,
Waarom komen zij niet weer?

Dat wit blad ligt voor mij, en ik staar door het raam.
Tergend tikt de tijd, de uren die vergaan.
De schrijver die ik was, lijkt niet meer te bestaan.
Alsof het zingen hem, voor even is vergaan.

Waar zijn die woorden, juiste akkoorden,
van mooie liedjes die ik schreef?
Waar zijn die woorden, juiste akkoorden,
Misschien komen zij ooit weer.

Misschien komen zij ooit weer